| Klik op de afbeeldingen om ze te vergroten |
Het verhaal van ‘Bootjes’
Installatie gemaakt voor hospice ‘Veerhuis’ in Amsterdam
Door Hanna Mobach
Mijn man, Maarten Houtman, verbleef in deherfst van 2010 twee maanden lang in hospice ‘Veerhuis’ in Amsterdam, waar hij gastvrij opgenomen werd. Ook voor mij was het een bijzondere periode, omdat hij nog wel in de buurt was, maar vele handen het werk verrichtten waar ik al die tijd vrijwel in m’n eentje voorstond.
Als dank voor de zorg en warmte waarmee de vrijwilligers de bewoners van dit huis begeleiden naar de
andere oever, besloot ik voor elk van hen een bootje te maken, totaal vijftig in getal.
[klik op afbeelding om te vergroten]
Ik begon met het bootje dat ik het beste kende, ik had het getekend in 1984 voor
de omslag van Maartens eerste boek over meditatie, ‘Zen; notities onderweg’.
Het bestaat uitsluitend uit bijeengebonden bamboe stammen met een lage boeg,
een rustende visser en een mand voor de vis. Het zou in klei erg breekbaar zijn.
Daarna maakte ik een
aantal zeilbootjes, met de visser rustend op de voorplecht, als een kleine
boeddha. Kajaks, roeibootjes, een paar veerponten, een slank vaartuigje
met twee vrienden volgden.
Ik
werkte met wit- en roodbakkende klei, penseelde een beetje kobalt, ijzeroxide
en mangaan op de witte klei. Zo gingen ze de oven in. Daarna werden de
witbakkenden in een romig wit glazuur gedoopt en gestookt; een aantal
roodbakkenden gingen mee en werden prachtig paars.
Al werkend werd duidelijk dat deze bootjes
erg ongelijksoortige – om niet te zeggen: oneerlijke – cadeautjes zouden
worden, en dat zij als groep veel sterker waren en ook als zodanig
gepresenteerd en geplaatst moesten worden.
Dat heeft mij veel kopzorgen gekost en het duurde lang voor ik tevreden was met de plaatsing zoals die tenslotte geworden
is: een lange smalle drager van geëtst spiegelglas waarop de bootjes voortvaren
n een wisseling van maat en ritme, hoog en laag, wit en rood, met de zware accenten van paars en bruin in contrast met de luchtigheid van het romig wit.
En dat alles op het zachtgroene ‘water’.
Wat was de inspiratie – behalve bewondering en dankbaarheid voor de mensen die
in het ‘Veerhuis’ werken, om er het laatste huiselijke huis van te maken voor
de grote overtocht? Dat was het motto in Maartens boek ‘Zen; notities onderweg’:
Laat je maar gaan,
de stroom trekt,
vergeet de zwaarte,
vergeet het bekende,
en dans weg in de stroom,
water in water
Amsterdam, december 2012, Hanna Mobach
Zie ook: Oog in oog met ‘Bootjes’
 |
| ‘Bootjes’ in Hospice Veerhuis |
| EINDE |
