Hanna Mobach Archief

Welkom

De kom van herinnering

Geschreven door

klepel@taozen.nl

in

,

Hanna Mobach als illustratrice

Hanna heeft van meet af aan de boeken die haar man, Zen-leraar Houtman, van illustraties voorzien. Als je bladert door de online uitgaven die daar later van gemaakt zijn, is daar nog iets van terug te vinden:
– ZEN notities onderweg;
– Tao-zen, de weg van niet-dwang.

Een bijzondere samenwerking tussen beiden ontstond bij de uitgave 'De kom van herinnering'. Hanna liet zich hier door de verhalen van Maarten inspireren en maakte op basis van elk verhaal een nieuwe tekening.
Hieronder vind je de illustraties van Hanna in dit boekwerkje[1], met telkens een korte passage uit het betreffende verhaal:

Klik op de afbeeldingen om ze te vergroten

De djangkrik

“De sinjo zat op zijn vaste plaats, achter het grote witte huis op de plantage. Hij wist van zijn vriendjes dat de krekel die geweigerd had te vechten, gedood moest worden.
Zo was het nu eenmaal.
De vriendjes waren al weggegaan. Het diertje zat doodstil in het van bamboe gevlochten kooitje te wachten. Nu moest het gebeuren. Zo hoorde het immers. Maar het jongetje bleef kijken.
Af en toe wreef de djangkrik met zijn lange springpoten even langs zijn lijf, in afwachting, net als de sinjo. Door die afwachting groeide de krekel. Je kon nu zien hoe mooi hij was en hoe droevig. Ze keken elkaar onafgebroken aan.
Er moest iets gedaan worden, anders zou het niet goed aflopen.”

De kom van herinnering

“Het was op het werk, die noodlottige dag, ongeveer twintig kilometer van Pondok Biroe, onder de hoogspanningsleiding, met de zon net over haar hoogtepunt. Alles wat schuilen kon voor de onbarmhartige hitte had zich teruggetrokken en wachtte af. De lucht trilde, de monteurs bewogen zich traag. Danoe maakte een las.
Bij het openen van de tang keek hij op naar iets achter Armand. Ook de andere monteurs hadden het werk neergelegd en keken, als bij afspraak, naar het zelfde punt.”

De overtocht met Mamoena

“Voordat Mamoena opstaat van de kleine slaapbank heeft ze haar man nog een slendang laten brengen, die ze om hen beiden heenwikkelt, De kou van de nacht mag de sinjo niet beletten het begin terug te vinden. Als ze zich op de slaapbank binnen uitstrekt zorgt ze dat ze op haar linkerzij ligt, zodat de jongen op zijn rechterzij kan liggen. Zo heeft de godin van de voleinding het beslist.”

De blauwe berg

Hij herinnerde zich van het halve uur in de zon. ’s middags, dat de blauwe berg hem soms wenkte als hij naar zijn vriendelijke top lag te kijken, waar kleine wolken in een krans heel langzaam omheen bewogen. Dat er prikkeldraad en wachttorens tussen waren, deed er niet toe.
De berg breidde zich dan helemaal naar hem uit en nam hem op in het ongeborene, als hij daarnaar verlangde, want de berg verplichtte hem nooit. Hij wàs er alleen maar in zijn ongedeelde volheid.

Aan de spoorlijn

“De zoon stond hoog aan de hemel en beet op zijn ontvelde schouder. Doe andere schouder schrijnde, en leek murw.
Ze droegen de zware spoorbiels nu al meer dan een half uur. Hij durfde niet om te kijken naar de oudere man, de de Japanner had aangewezen. Die zou het net lang meer volhouden.”

Het oerlandschap

“Terug in de wereld van het begin, merkte hij dat de vale hemel nu vriendelijk blauw was met langzaam voortdrijvende witte wolken. Er moest tijdens hun afdaling veel tijd verlopen zijn want de huid van de aarde, die de lichtgeplooide kale heuvels en ronde bergen had gevormd, trok nu open in kloven en ravijnen en braakte gloeiende lava uit.”

De toendra

“De man was nu al bijna drie maanden in de hut aan de rand van het bos met tot de einder de toendra. Waar hij ook was, in het bos, in de hut, aan zijn schrijftafel, in bed, zelfs als hij een brief aan zijn liefste schreef, bleef de toendra – hij was de toendra. Zelfs deze laatste dagen, voor hij terug zou gaan naar de stad, hadden hem niet van haar verlost.”

De open hemel

“De vaat was opgeruimd, de keuken zag er weer schoon en geordend uit. 
De vrouw zat aandachtig aan haar werkplank bij het zachte licht van de halve bol en trok met snelle, trefzekere halen het beeld dat in haar leefde steeds dichter in het zichtbare, voor later als het echt geboren moest worden.”

De wikkel

“De man ging van huis met een trommel mooi zacht verbandwikkel, die wonden kon helen en verdriet lenigen. En er waren veel wonden en soorten verdriet in de wereld.”

____________________
[1]  Maarten Houtman, ‘De kom van herinnering en andere verhalen’ is te bestellen op  www.taozen.nl/etalage

EINDE

Meer berichten